Od Kautokeino, tak jak postanowiliśmy, weszliśmy na szlak E1. Jako że ścieżka na tym etapie przechodzi na dość niskim pułapie, mieliśmy nadzieję, że będzie mniej śniegu i da się w miarę rozsądnie poruszać do przodu. W razie czego mieliśmy opcję odwrotu bądź zmiany trasy. Zaczęliśmy od drogi, potem weszliśmy na błotnistą ścieżkę no i w końcu szliśmy też i po śniegach.
Długo na to czekaliśmy, ale się doczekaliśmy. Ponownie jesteśmy w trasie. Po pokonaniu przeszkód związanych z otrzymaniem zgody na urlop, dopasowaniem terminów no i oczywiście problemów natury finansowej z wielką ochotą wyruszyliśmy w drogę.
Korzystając z doświadczeń poprzednich podróży i mając większość ekwipunku dostępną, nie mieliśmy problemów aby się spakować, trzeba było tylko zabrać odpowiednie rzeczy.
Po kilkumiesięcznych przygotowaniach jesteśmy w drodze. Rano śniadanko…jajecznica (pewnie długo jej nie zobaczymy)…i w drogę. Pogoda sprzyjała, nie padało, choć było zimno.
Będąc bogatszym o doświadczenia z wyprawy do Szkocji dużo łatwiej było nam się spakować. Trzeba było zabrac kilka dodatkowych rzeczy, przy takiej samej ilości miejsca, ale daliśmy radę.
Czekając na prom na Lofoty poznaliśmy dwójkę Polaków, mieszkających na stałe w Niemczech. Tak jak my wybrali się motorami na wyprawę dookoła Skandynawii. Nasze drogi połączyły się na ok 300 km przed Nordkappem.
