Okolica Wakatipu oferuje wiele krótkich i dłuższych szlaków o różnej trudności, od wspinaczek na szczyty, po spacery przy jeziorze, wszystkie ze spektakularnymi widokami. Mając kilka wolnych dni zdecydowaliśmy się pokontemplować nad pięknem tego rejonu, niewiele spacerując, a mając czas na podziwianie i odpoczynek.
Odległe obszary dzikiej przyrody, długie doliny rzeczne, wysokie góry, majestatyczne lodowce, czyste alpejskie jeziora w trzecim co do wielkości parku narodowym w Nowej Zelandii. To raj dla miłośników wędrówek z dużą ilością krótkich i długich szlaków oferujących zapierające dech w piersiach krajobrazy.
Po przebyciu paru kilkudniowych tras pieszych na północy Wyspy Południowej zdecydowaliśmy się przenieść nieco dalej na południe Nowej Zelandii. Podzieliliśmy drogę na kilka etapów, zatrzymując się w niektórych miejscach na dzień lub dwa. Wykorzystaliśmy tę okazję na kilka krótkich, jednodniowych spacerów, bez ciężkich plecaków.
Park narodowy Kahurangi jest drugim co do wielkości parkiem narodowym w Nowej Zelandii. W języku maoryskim Kahurangi oznacza „cenne posiadanie”, co oddaje różnorodność formacji, rodzimych roślin i unikalnych gatunków ptaków. Znaczna część tego obszaru to nietknięta dzicz o wyjątkowych krajobrazach, najstarszych skałach, szczelinach i lejach krasowych, niedostępnych wąwozach rzecznych, alpejskich łąkach i trawiastych płaskowyżach.
Abel Tasman Coast Walk to jeden z Wielkich Szlaków Nowej Zelandii. Jest łatwo dostępny, dobrze utrzymany i dobrze oznakowany, z wieloma schroniskami i kempingami oferującymi możliwość krótszych spacerów dla rodzin.
Opuszczając Wellington i kierując się na Wyspę Południową, nie mieliśmy najmniejszego pojęcia co będziemy dalej robić. Siedząc na terminalu promowym w Picton, czekając, aż miasto się obudzi, czytając ulotki i patrząc na mapę, wpadliśmy na pomysł, aby przejść szlak Queen Charlotte Track.
Uznane za jedną z najlepszych jednodniowych wypraw w Nowej Zelandii, przejście Tongariro Alpine Crossing przyciąga wielu turystów. W pogodny dzień na szlaku może być nawet 2 tysiące maszerujących osób, większość zaczynających od parkingu Mangatepopo od zachodniej strony.
Słońce rano nas nie obudziło, ale to tylko dlatego, że chowało się za drzewami. Dzień zapowiadał się jednak nie najgorzej. Co najważniejsze rano nie padało, a my mieliśmy sporo rzeczy do zrobienia. Zjedliśmy śniadanie w namiocie i potem zabraliśmy się oporządzenie paczki, parcelowanie orzeszków, pakowanie i przepakowywanie.
Dobrze I przyjemnie wstaje się w domku. Zjedliśmy lekkie śniadanie, spakowaliśmy się, posprzątaliśmy i czekaliśmy na otwarcie pobliskiego sklepu. Wtedy też dowiedzieliśmy się, że nie byliśmy sami na kempingu, bo sezonowo mieszkała jeszcze dwójka mężczyzn pracujących w okolicznych lasach.
Nastąpił całkowity zwrot akcji. Ranem jeszcze dosuszaliśmy pranie, wyczekując słońca, które było zapowiadane na dziś. Słońce się nie pojawiło, ale przynajmniej nie padało. Jeszcze przed wyjściem zrobiliśmy wczesny obiad, tak jak zakładaliśmy.
