Okolica Wakatipu oferuje wiele krótkich i dłuższych szlaków o różnej trudności, od wspinaczek na szczyty, po spacery przy jeziorze, wszystkie ze spektakularnymi widokami. Mając kilka wolnych dni zdecydowaliśmy się pokontemplować nad pięknem tego rejonu, niewiele spacerując, a mając czas na podziwianie i odpoczynek.
Odległe obszary dzikiej przyrody, długie doliny rzeczne, wysokie góry, majestatyczne lodowce, czyste alpejskie jeziora w trzecim co do wielkości parku narodowym w Nowej Zelandii. To raj dla miłośników wędrówek z dużą ilością krótkich i długich szlaków oferujących zapierające dech w piersiach krajobrazy.
Park narodowy Kahurangi jest drugim co do wielkości parkiem narodowym w Nowej Zelandii. W języku maoryskim Kahurangi oznacza „cenne posiadanie”, co oddaje różnorodność formacji, rodzimych roślin i unikalnych gatunków ptaków. Znaczna część tego obszaru to nietknięta dzicz o wyjątkowych krajobrazach, najstarszych skałach, szczelinach i lejach krasowych, niedostępnych wąwozach rzecznych, alpejskich łąkach i trawiastych płaskowyżach.
Uznane za jedną z najlepszych jednodniowych wypraw w Nowej Zelandii, przejście Tongariro Alpine Crossing przyciąga wielu turystów. W pogodny dzień na szlaku może być nawet 2 tysiące maszerujących osób, większość zaczynających od parkingu Mangatepopo od zachodniej strony.
Słońce rano nas nie obudziło, ale to tylko dlatego, że chowało się za drzewami. Dzień zapowiadał się jednak nie najgorzej. Co najważniejsze rano nie padało, a my mieliśmy sporo rzeczy do zrobienia. Zjedliśmy śniadanie w namiocie i potem zabraliśmy się oporządzenie paczki, parcelowanie orzeszków, pakowanie i przepakowywanie.
Dobrze I przyjemnie wstaje się w domku. Zjedliśmy lekkie śniadanie, spakowaliśmy się, posprzątaliśmy i czekaliśmy na otwarcie pobliskiego sklepu. Wtedy też dowiedzieliśmy się, że nie byliśmy sami na kempingu, bo sezonowo mieszkała jeszcze dwójka mężczyzn pracujących w okolicznych lasach.
Ritsem to dość duże centrum turystyczne i dużo ludzi się przewijało, musieliśmy się trochę nagimnastykować rano w kuchni, aby przyrządzić przeznaczoną na dziś jajecznicę. Czekała nas dzisiaj przeprawa łódką turystyczną na drugą stronę jeziora Áhkájávrre. Od rana świeciło słońce i zapowiadał się piękny dzień. Łódka odpływała dopiero po 11, zdążyliśmy więc jeszcze wypić kawę w hostelu.
Po kilku dniach przerwy wróciliśmy do akcji i w końcu weszliśmy na ścieżkę E1! Późno opuściliśmy kemping, bo musieliśmy się przepakować, zapakować nasze zapasy jedzenia i dopracować system pakowania. W końcu jeszcze postanowiliśmy wypić kawę, bo zrobiła się już taka kawowa pora. W Abisko zakupiliśmy jedną parę kijków do chodzenia, Marcin, po rozmowach z innymi chodziarzami, przekonał się i postanowił spróbować. Szliśmy każdy z jednym kijkiem i oboje szybko przyzwyczailiśmy się do nich i przekonaliśmy się, że to był dobry zakup.
Czasem dni mają zupełnie nieoczekiwany przebieg. Z kempingu zwijaliśmy przy akompaniamencie padającego deszczu. Szliśmy trochę przez wioski potem dalej wzdłuż E6, zatrzymując się na przystankach autobusowych, aby popić herbaty i przekąsić coś. Mimo że cały prawie czas padało, udało nam się trafić w okno pogodowe i zjedliśmy obiad.
Poprzedniego dnia wszystko ładnie wysuszyliśmy po to, aby dziś zwijać wszystko w deszczu, na mokro, ale takie życie. Plecaki mieliśmy dociążone jedzeniem, ruszyliśmy więc niespiesznie dalej. Deszcz padał cały czas, tak że z tego powodu nawet nie zatrzymaliśmy się na kawę, bo nie za bardzo było się gdzie schować.
